“Bij de geboorte van onze zoon bleek dat hij hypospadie had''. Lees het verhaal van Ineke...

“Bij de geboorte van onze zoon bleek dat hij hypospadie had''. Lees het verhaal van Ineke...

De zoon van Ineke is in zijn jeugd heel veel in het Wilhelmina Kinderziekenhuis geweest. De eerste keer was in 1984 en de laatste keer was in 2005. “We dachten toen nog dat het een eenmalig bezoek zou zijn. Achteraf bleek het slechts het begin van een hele lange weg.” Ineke vertelde ons haar verhaal. 

“Bij de geboorte van onze zoon bleek dat hij hypospadie had. Dat is een afwijking aan de plasbuis. We werden hiervoor naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis gestuurd door onze huisarts. Net voor zijn eerste verjaardag zou hij geopereerd worden, maar omdat wij dat liever niet wilden is de operatie twee dagen na zijn verjaardag uitgevoerd.

Het WKZ zat in die tijd nog midden in de stad. Onze zoon kwam op afdeling Duif terecht. Het WKZ voelde af en toe als een tweede thuis voor ons. We zijn er altijd goed ontvangen. Vooral ook door het verplegend personeel daar. Dat was heel fijn. Er was altijd wel een bekend gezicht, altijd persoonlijke aandacht en altijd een luisterend oor als we weer in het ziekenhuis kwamen. Er kon ook altijd een stretcher naast het bed van onze zoon gezet worden, zodat ik bij hem kon blijven slapen.

Goede herinneringen

Onze zoon heeft leren lopen in het ziekenhuis. Dat zie je eigenlijk liever thuis gebeuren, maar de verpleegkundigen waren gelukkig altijd heel enthousiast als hij weer wat nieuws had geleerd. Er was ook altijd ruimte voor mij om zelf dingen met mijn zoon te doen, zoals hem wassen, aankleden en helpen met het verschonen van verbanden. Onze zoon werd altijd heel rustig als ik dat zelf deed. En voor mij was het ook fijn om zelf dingen met hem te doen.

Ook al was het gebouw toe aan vervanging, er hing daar een hele fijne sfeer. Een sfeer die we helaas misten toen onze zoon in het nieuwe WKZ terecht kwam op afdeling Giraf. Het voordeel van het nieuwe WKZ was voor ons dat er ook bezoek kwam van de CliniClowns. Daar hebben we hele goede herinneringen aan.

Leuke tijd

Tot zijn 22e is onze zoon in het ziekenhuis geweest en toen vond hij het genoeg. Hij heeft door een operatie alles weer terug laten maken, zoals het was toen hij geboren werd. Klachten heeft hij nog steeds zo nu en dan. Maar hij is sindsdien het ziekenhuis niet meer in geweest. Ondanks alle goede zorgen van iedereen in het WKZ heeft hij een flinke dreun gekregen waar hij nu – inmiddels dertig jaar oud – nog altijd last van heeft.

Wij zijn nog steeds erg blij dat we toentertijd in het WKZ terecht zijn gekomen. Ondanks alles zijn we ontzettend goed opgevangen door de mensen daar en had onze zoon er soms toch ook een hele leuke tijd.”